About to get randomly selected

De laatste kilometers van de Westlijke Sahara zien we weer eens alleen maar zand... Tijd om de grens over te steken naar Mauritanië. Grensovergangen zijn veel besproken in de wereld van de overlanders. In Europa hebben we het maar makkelijk! We hadden ons goed voorbereid op deze grensovergang zodat we niet afgezet zouden worden. Je moet je eerst uit laten stempelen uit Marokko, hier was het al snel duidelijk dat niet onze auto doorzocht ging worden maar die van onze buurman die helemaal afgeladen was met god weet wat. Hier en daar sla je een fixer van je af en dat is het wel Daarna rij je door een stukje niemandsland. Niemand die weet waar je heen moet, of er een weg is, of je er wel gaat komen. Gezien het aantal autowrakken begin je daar al snel aan te twijfelen. Eenmaal op de grens van Mauritanië aangekomen is het tijd voor het visum. Iemand in een officieel pak wijst ons een parkeerplaats, vraagt om de paspoorten en geeft die vervolgens aan z'n vriend, die uiteraard niet een officieel pak heeft. We konden het allemaal wel aan hem over laten, hij was betrouwbaar, zou het wel even regelen. Daar was ik snel klaar mee, paspoorten weer afgepakt en toen zijn we zelf naar de kantoortjes gegaan. Voor het visum van Mauritanië moet je in de rij, vrouwen links, mannen rechts. Voordeel voor ons, ik was als enige vrouw dus kon Maarten mooi meenemen de rij uit zodat we snel ons visum hadden. Hierna nog even langs de politie voor wat stempels en een keurige passevant geregeld en voila, welkom in Mauritanië.

Mauritanië

Dat dit veel woestijn zou zijn wisten we wel al, dat er veel wind was ook wel, maar dat het zo erg zou zijn........ Door Mauritanië rijdt de langste trein ter wereld, in deze trein wordt ijzererts vervoerd. Deze treinrails loopt van Nouadhibou naar Atar, dwars door de woestijn. Nog geen 10 minuten in Mauritanië en we moeten al wachten voor deze enorme trein, wat een geluk! We rijden door naar Nouadhibou en weten niet zo goed wat we meemaken. Voor de stad staat de politiecontrole die precies wil weten hoe laat we terug komen om naar ons hotel te gaan, dat belooft niet veel goeds.... De stad is een grote chaos, overal ligt vuil, de koeien eten de vuilniszakken leeg – naast de slagerij. Het is geen vervelende plek, de mensen zijn aardig, iedereen begroet ons, we halen even vlees en hebben de grootste lol. Toch is het geen plek waar we langer dan nodig willen blijven. We gaan door naar Nouakchott om vervolgens naar Atar te rijden. Het stuk van Nouadhibou naar Nouakchott is echter alleen maar zand, prachtig maar zoals we het al zoveel gezien hebben. Elke zoveel kilometer is er een politie check point waar wij weer netjes aan de kant worden gezet en we weer een fiche afgeven (onze persoonlijke gegevens). Achter elke heuvel komt weer hetzelfde tevoorschijn, zand We besluiten dat we echt geen zin hebben om 1200 kilometer zand te bekijken en zijn de wind ook helemaal zat, we rijden de volgende dag gewoon door naar Senegal. De weg is een drama, maar echt een drama. Overal zitten enorme gaten in de weg, grote stukken zijn omgeleid, dus rijdt je off road over de snelweg. Maaaaar we komen diezelfde dag nog aan in Senegal!

Senegal

Voor de grens van Senegal waren we uitgebreid gewaarschuwd. De twee grootste grensovergangen Diama en Rosso schijnen vreselijk corrupt te zijn. We hebben overwogen om via Mali Senegal in te gaan zodat we een ogenschijnlijke corrupte betaling van €250,00 niet hoefden te doen maar na contact met andere reizigers hebben we de hitte (47graden) die daar heerst maar even overgeslagen. Geld zou het ons toch niet schelen aangezien het flink omrijden is. Op naar Diama dus!

Eerst moeten we Mauritanië uit, of we even €10,00 per stempel wilden betalen aan de politie agent. Gelukkig hadden wij ons goed ingelezen en had wisten we dat we het niet gingen betalen. Het gesprek verloopt gedurende 20 minuten ongeveer als volgt: Politie: €10,00 par stemp

Maarten: Oui, receipt?

Politie: No receipt, €10,00

Maarten: No receipt, no payement

Politie: 400 oug

Maarten: Oui avec un receipt

Na 20 minuten werden er netjes twee stempels gezet zonder dat we hebben betaald en werden we heel snel de grens over geduwd, we mochten zelfs niet meer geld wisselen op het terrein. Vervolgens wisselen we toch geld en daarbij heb ik al door dat het omrekenen niet helemaal goed gaat, echter krijgen we daardoor wel de koers die het volgens onze app moet zijn dus ik besluit ermee akkoord te gaan en snel rijden we door naar de Senegalese kant. Fout! Het mannetje heeft hun eigen fout snel door en ze willen het geld terug, inmiddels hebben wij er al wat van uitgegeven dus ga dat maar weer eens terugrekenen. Na wat ruzie tussen mij en dat mannetje is Maarten er klaar mee, hij maakt nog even flink ruzie, we geven hem terug wat wij denken dat goed is en hij druipt gelukkig af. De politie van Senegal is easy, paspoorten geven, vingerafdrukken af laten nemen, lachen naar het vogeltje en klaar!

Dan komt het moeilijke gedeelte, onze auto invoeren, hier komt de €250,00 om de hoek kijken. Auto's die ouder dan 8 jaar zijn en geen Carnet de Passage (auto paspoort, wat wij niet hebben) moeten dit bedrag betalen. Niemand weet of dit een officiële wet is of dat het een corrupt spelletje is. Feit is wel dat je er eigenlijk tegenwoordig niet meer omheen komt. Inmiddels hebben wij een contact persoon hier op de grens, we besluiten naar hem te vragen. Iedereen begint te rennen en te bellen en niet veel later moeten we en kopie van mijn paspoort en het kenteken bewijs geven zodat de papieren gemaakt kunnen worden. Het duurt vervolgens nog 3 uur, welke wij doorbrengen met de lokale bevolking die blijkbaar ook allemaal de grens maar heen en weer oversteken. Om 18.30 kunnen we dan eindelijk de grens verlaten.

Al met al vonden we dat we daar goed doorheen waren gekomen en was het helemaal niet zo'n verschrikking als we dachten. De verzekering besloten we in de stad St. Louis af te sluiten, veel goedkoper. Fout! We werden vrij snel staande gehouden door de politie, of we even onze verzekeringspapieren konden laten zien. Ik begon wat te stotteren dat we die zo zouden af gaan sluiten maar Maarten was een stuk scherper en onderbrak mij meteen. Oui, assurance d'hollande. Of ik even snel de groene kaart op m'n telefoon op kon zoeken, dan konden we hem daarmee afschepen. Er was wat overredingskracht voor nodig, maar na een kwartier geloofde hij ons maar en mochten we gelukkig doorrijden! Inmiddels was het al te laat om nog een verzekering af te sluiten en zijn we snel doorgereden naar een camping. De volgende dag zijn we de stad in gegaan en toen we voor het verzekeringskantoor zaten te wachten (lunchpauze tussen 13.00 en 15.00) kwam er een Nederlands sprekende Senegalees naar ons toe. Hij had wel een broer die de verzekering voor ons kon afsluiten, oh en de politie agent die bij onze auto stond was ook z'n broer dus we konden de auto veilig laten staan. Zo gezegd zo gedaan, wij hebben onze papieren gegeven, biertje gedronken met wat locals, potje pool gespeeld, een afgrijselijk atelier van iemand bekeken en toen konden we onze verzekering eindelijk ophalen!

De dagen daarna brachten we door bij de Zebrabar, een camping aan het strand die bekend staat onder de overlanders. Hier ontmoeten we Thomas Possod, wat een leuke man! Hij heeft jaren voor Fiat Chrysler Alfa gewerkt dus Maarten en hij hadden een klik. Hij was op de motor van Oostenrijk naar Dakar gereden en nu weer op de weg terug. Echter had hij ook al samen met zijn vriendin vele reizen gemaakt met hun Jeep en daktent en er waren dus genoeg verhalen om te delen!

Toen wij over het strand naar Dakar besloten te rijden wilde een Israëlische backpacker graag met ons mee rijden in ruil voor een zelf gekookte maaltijd die avond, geen probleem.

Wij op avontuur, eindelijk een route echt over het strand rijden. Al lange tijd een van mijn dromen en wat een heerlijk gevoel is dat. Bandjes afgelaten en de auto tuft lekker met 50 over het strand. We houden het getij goed in de gaten want willen niet vast komen te zitten en dat het dan ineens vloed wordt. Het is nog best druk op het strand, er rijden paard en wagens, er spelen kinderen, enkele vrachtwagens komen voorbij. Tot we ineens een vrachtwagen stil zien staan vlakbij de zee en er een heleboel mannen omheen staan. We besluiten te vragen of ze hulp nodig hebben en die hebben ze wel degelijk Een lekke band, net nu het vloed begint te worden! Maarten en onze Israëlische vriend pakken onze highjack en schep en beginnen te helpen, de vrachtwagen komt dankzij de highjack omhoog en met veel duwen, trekken en scheppen wordt de band na een uur verwisseld. We worden uitgebreid bedankt, de mannen rijden door, en wij worden nog een kwartiertje aangestaard door een groepje kinderen terwijl we uit staan te rusten. De karma punten zijn weer verdiend! En gelukkig maar....

Bij het volgende dorpje besluiten we toch de weg op te gaan omdat het inmiddels toch vloed begint te worden en we anders door het water naar Dakar verder moeten. In het dorpje gaat Maarten de banden weer oppompen en ik ga even met onze Israëliër wat eten scoren. Dat eten scoren is geen probleem, heerlijk! Echter wanneer we terug komen blijkt dat de pomp doorgebrand is en Maarten dus maar 1 volle band heeft. Inmiddels heeft hij wel een jochie gevonden die weet waar een pomp is, om de hoek. Wij daarheen, dit blijkt een fietspomp te zijn waar je ook natuurlijk prima je banden mee kunt op pompen. We zien het niet helemaal zitten maar hebben eigenlijk geen andere keus. Tot onze vrienden van het strand voorbij komen, binnen enkele seconden hangt onze auto aan een vrachtwagen met een interne pomp en zijn de banden zo weer opgepompt. Karma punten weer ingeleverd.

De volgende dag halen we Dakar, wat een stad! Het is enorm, er wonen 4,5 miljoen mensen en er is bijna geen hoogbouw. We rijden meerdere keren verkeerd en staan enorm in de file. We worden regelmatig aangehouden door de politie, want ja buitenlanders. Maarten roept bij elke agent (het zijn er veel) “about to get randomly selected” en hij heeft bijna altijd gelijk. Ze willen onze rijbewijs en kentekenbewijs zien (niemand die door schijnt te hebben dat het gelamineerde kopietjes zijn) en als dat in orde blijkt te zijn willen ze toch onze verzekeringspapieren zien. Blijken we die natuurlijk ook nog te hebben. Dan maar het passevant!? Je raadt het al, die hebben we ook! Daarnaast houden we ons ook nog eens aan de verkeersregels dus tot nu toe vinden ze nog geen reden om een boete uit te schrijven. Hoewel; het passevant (waar we €250,00 voor hebben betaald) is maar 6 dagen geldig en moet binnen die 6 dagen in Dakar verlengt worden. Dus wij daarheen en met moeite vinden we een parkeerplekje naast een politie agent. Maarten vraagt netjes aan de agent of we mogen parkeren maar hij reageert niet. Omdat er mensen achter ons staat te wachten besluit hij de auto even neer te zetten en het nogmaals aan de agent te vragen. Fout! De agent komt naar ons toe, wil uiteraard weer al onze passen en papieren zien. In plaats van een kopie gaven we deze keer helaas onze echte documenten. De man vond dat we even aan de andere kant van de straat konden parkeren, hierop besloot ik direct uit te stappen en bij de agent te blijven, hij heeft toch al onze documenten. Hij ging ons een boete uitschrijven want we konden niet zomaar ergens parkeren, dan moesten we toch echt eerst toestemming aan hem vragen en dat hadden we niet gedaan.........................

We stonden even perplex maar al snel dacht ik hier gaan we niet in mee, dit is echt de grootste onzin en ik vertik het om hier een boete voor te betalen. Hij loopt naar het kantoortje en haalt een papiertje wat waarschijnlijk een boete moet voorstellen. Ik geef hem aan dat hij eerst maar eens gaat vertellen wat nou het probleem is voordat hij iets op gaat schrijven. Hij begint nog meer te stotteren dan hij al deed en zijn handen met onze documenten beginnen te trillen, we hebben door dat we hem hier hebben. Ik besluit onze spullen gewoon uit zijn handen te pakken, zeg hem dat we niks verkeerds hebben gedaan, de auto daar parkeren waar hij nu staat en straks weer verder gaan. We lopen weg, niks aan de hand. Hierna sta ik nog lange tijd op Maarten te wachten en al die tijd doet de agent of we beste vrienden zijn. We kunnen er nog steeds niet helemaal over uit wat hij nou precies wilde.

We redden ons aardig met het kleine woordje Frans wat we spreken maar soms is de taalbarrière toch een ding. In Dakar vragen we ons visum aan voor Guinee Conakry, we weten dat de procedure ongeveer 24 uur duurt. Geven netjes onze spullen af om 14.45 en de man zegt ons dat we om 5 uur terug mogen komen of anders morgen om 10.00. In de tussentijd moesten wij voor andere dingen naar de andere kant van de stad en toen we om 5 uur terug kwamen was de ambassade dicht. Maarten was woest, je hebt toch een afspraak met die man. Ik dacht ach morgen gaan we weer terug, welkom in Afrika. De volgende ochtend kwamen wij dus, op z'n Afrikaans om 11.00 bij de ambassade aan waarop de man verbaasd vraagt waarom we gisteren om 15.00 er niet waren. Het verschil tussen cinq en quinze is ook niet zo heel groot hé....

Na ons avontuur op het strand besloten we op zoek te gaan naar een nieuwe pomp, we hadden inmiddels een straat gekregen waar we die wel konden vinden. Wat een belevenis. Overal zaten auto zaakjes, ze wisten allemaal wel waar we hem konden krijgen. Heeft de een hem niet dan heeft de buurman hem wel. We hebben ruim een uur voor een winkeltje zitten wachten om vervolgens een flut ding in handen te krijgen. Aangezien de ramadan inmiddels is begonnen vroegen we de mensen netjes of we wat mochten eten/drinken. Dit vonden ze geen probleem. Toen we uiteindelijk na een hele middag in die straat een plek vonden waar ze de pomp hadden en Maarten deze even ging testen nam ik uitgeput een slokje water. Fout! De man naast mij werd enorm boos en ik mocht absoluut geen water meer drinken. Vanaf nu maar weer netjes vragen of we wat mogen drinken.

Na drie dagen Dakar en veel geregel vonden we het wel weer mooi geweest en was het tijd om de rust weer op te zoeken. Maarten is al dagen niet lekker en we besluiten even een dagje rust te nemen bij een mooi plekje aan het strand met zwembad zodat hij goed kan afkoelen. Hier wordt het alleen maar erger en inmiddels staan we nu drie dagen op dit mooie plekje! Natuurlijk helemaal geen straf maar we merken zelf nu al dat we graag weer door willen en toch weer iets nieuws willen zien. Hopelijk gaat het morgen beter en kunnen we snel weer door!