top of page
lifeontopofthedisco

Gevangen in het paradijs

Inmiddels zijn we alweer een maand in Sierra Leone. Het land waar we zo naar uit keken maar waar we nu toch wel iets langer zijn dan gehoopt.

We hebben het al vaker gezegd over plekken maar Bureh Beach is weer eens een waar paradijs. Het strand is fantastisch met overhangende palmbomen, een soort rivier met grote rotsen en een gave surfclub. De Bureh Beach Surf Club is een community project. Het wordt gerund door de lokale surfers en de lokale surfertjes worden gestimuleerd om beter te worden en later de Bureh Beach Surf Club te runnen. De inkomsten worden weer geïnvesteerd in de Surf Club en de gasten die er werken krijgen een salaris. Bij de Surf Club kun je een tentje huren, je eigen tentje opzetten of een kamer boeken. Er is een restaurant/bar en uiteraard kun je er een board huren en lessen nemen. Gedurende de week loopt het geen storm bij de Surf Club en zijn ze dan ook erg blij met ons gezelschap. In het weekend komen er veel expats en NGO'ers die het strand dan overnemen, hoewel het wat leven brengt genieten wij veel meer van de rust op het strand.


We brengen veel tijd door met de andere reizigers, spelen elke dag een potje volleybal (tenminste, dat deden we tot het volleybalnet weg spoelde), we surfen, bezoeken andere stranden, we voeren veel gesprekken over onze ervaringen tijdens het reizen, het leven, geloof, politiek en alles wat we maar kunnen verzinnen. Elke dag worden we meer en meer een groep en al snel koken we samen, ontbijten we samen, doen we om de beurt boodschappen voor de hele groep. Aangezien het regenseizoen is hebben we een overdekte veranda tot de onze benoemd en liggen al onze spullen hier uitgestald. Het is leuk om te zien wat andere wel/niet mee hebben, je mist natuurlijk altijd net datgene wat die ander wel mee heeft. De andere zijn allemaal aan het wachten op het visum voor Nigeria, wat je blijkbaar tegenwoordig weer in Sierra Leone kunt krijgen (lekker dan...). Net als wij moeten zij dus best een tijdje rondom Freetown verblijven en dan is Bureh Beach de beste plek.

We hebben veel contact met de jongens van de Surf Club en als ik samen met Ruth en Didy in de Surf Club hang vragen ze of we met hen mee willen lunchen, rijst met vis. Didy hoeft niet en aangezien het net begint te regenen besluit ik eerst alle spullen rondom de auto snel binnen te zetten, zodat Timmy en Maarten dat niet hoeven te doen, aangezien die druk zijn met het vervangen van de dynamo. Ruth besluit wel mee te eten en het is zo lekker dat ze zelfs nog even het recept vraagt. Als ik terug kom is de lunch al op en gaan we verder met kletsen. Na een half uurtje voelt Ruth zich echter heel slecht worden en zegt dat ze het idee heeft dat ze high is. We vragen de gasten of er wellicht iets in het eten zat maar dat ontkennen ze. Omdat Ruth zich steeds slechter gaat voelen en zelfs een beetje begint te hallucineren besluiten ze naar de kliniek te rijden. Ondertussen gaat Maart op zoek naar alle gasten die bij de lunch aanwezig waren en vraagt ze nogmaals een voor een of er iets in het eten zat. Wat op zich niet erg is maar dan weten we dat Ruth gewoon stoned is en we ons verder niet te veel zorgen hoeven te maken, opnieuw wordt dit ontkent maar ze zijn inmiddels zelf allemaal wel zo stoned als een garnaal. Bij Ruth wordt een malariatest gedaan maar dit lijkt ze niet te hebben. Inmiddels neemt de eerste heftigheid al af en heeft ze zelf heel goed door dat ze gewoon stoned is, ze heeft zelf ooit één keer iets gegeten met wiet erin en dit voelt net zo vreselijk als ze het toen heeft ervaren. Ze komt terug, gaat lekker in bed liggen en doorloopt alle stadia van stoned zijn.

De volgende dag geven de gasten schoorvoetend toe dat er heel misschien wel wiet door heen zou kunnen hebben gezeten. Een excuses blijft echter uit.


Dit alles gebeurd na ongeveer een week op Bureh Beach en we houden er allemaal een slecht gevoel aan over. De dagen na dit voorval brengen we wat minder tijd op de Surf Club door en zitten we veel iets verderop op de veranda. We kunnen echter niet om de gasten van de Surf Club heen en uiteindelijk trekken we toch weer meer en meer op met de gasten. Waarschijnlijk hebben ze gewoon niet toe durven geven dat er iets doorheen zat, terwijl het voor hen zo normaal is. Ali en Mhamed brengen veel tijd bij ons door, ze blowen met Fabian mee, helpen ons met wat we ook maar willen, chillen 's avonds bij ons, steken het vuur voor ons aan en eten soms met ons mee. Ali is niet te verstaan maar zit vol met verhalen, hij kijkt er zelf erg blij bij dus je wordt er vanzelf ook een beetje blij van. Mhamed werkt zelf niet de Surf Club maar is hard op zoek naar werk, zijn vader is nog niet lang geleden overleden en nu wordt er van hem verwacht dat hij voor het gezin zorgt. Fabian laat hem af en toe wat kleine klusjes doen zodat hij wat geld kan verdienen. We voelen voor beide gasten veel sympathie maar vragen ons toch ook af hoe hard ze daadwerkelijk (willen) werken. Het grootste gedeelte van de dag hangen ze toch echt gewoon rondom de Surf Club/ons.

Jim komt uit Nederland en rijdt een Subaru Forester. Wat een rondje Europa had moeten worden is uitgemond in een ritje naar Zuid Afrika. Op een nacht besluit hij in zijn auto te slapen in plaats van in zijn tent. Als hij de volgende ochtend zijn tent opent ligt daar een hond met twee net geboren puppy's en in de komende uren krijgt ze er nog twee bij. Hij besluit dat ze nog wel een nachtje mag blijven slapen en de volgende dag verplaatsen we de moederhond met puppy's naar een beschut plekje vlak naast onze auto. Jim duikt met matras en al in zee en hij krijgt hem nog aardig schoon, droog wordt het alleen nooit meer natuurlijk in het regenseizoen. De puppy's groeien aardig en als ik op een nacht wakker lig van de storm hoor ik de puppy's ineens héél hard janken. Ik verbaas mij erover dat ik dat van zo'n afstand zo goed kan horen maar trek me er verder niet te veel van aan. De volgende ochtend als we wakker worden zien we een bolletje puppy's onder onze auto liggen, blijkbaar zocht moederhond beschutting. Vrij snel hierna gaan ze op ontdekkingstocht en hebben we vier kleine puppy's onder en rond onze auto lopen. Iedereen op het strand roept dat we er een mee moeten nemen, hoe gek ik ook op (sommige) honden ben, ik moet er toch niet aan denken om een van deze mee te nemen.

Omdat we allemaal een beetje gek worden van hetzelfde strand besluiten we een tripje naar Banana Island te gaan doen op zondag. Op zaterdag hebben we eerst een feestje in de Surf Club. Floris, een Nederlander, heeft een documentaire gemaakt over de Surf Club en die krijgen de gasten nu voor het eerst te zien. Er wordt een groot scherm geregeld, de hele buurt en omstreken is uitgenodigd, er wordt popcorn gemaakt en we kijken met z'n allen op het strand naar Big Wata. Mocht je niets te doen hebben, het geeft een leuk beeld van waar wij de afgelopen weken hebben gezeten. Na de film gaat de muziek aan en wordt er een groot kampvuur gemaakt op het strand. We hebben een goede avond, met veel bier. Midden in de nacht belanden we in ons ondergoed in de zee om de plankton op te zien lichten als je je handen door het water haalt, zo vet! Zondag is een echte zondag en we gaan dus ook absoluut niet naar Banana Island, we zitten allemaal onze kater uit.

Uiteindelijk zitten we natuurlijk niet voor niks al zo lang op Bureh Beach, we hebben wat auto problemen! We hebben contact met een Nederlandse garagehouder (Ron) in Freetown en die gaat voor ons op zoek naar een onderdeel. Helaas duurt het even voordat we van hem te horen krijgen dat hij het niet heeft kunnen vinden. We besluiten zelf nog even de stad in te gaan om op zoek te gaan maar bij alle zaakjes waar we komen weten ze meteen dat ze het niet hebben, "want daar was vorige week ook iemand naar op zoek". Ron heeft dus echt goed z'n best voor ons gedaan. Inmiddels zijn er wel al twee weken in Sierra Leone verstreken en besluiten we het onderdeel maar op te laten sturen uit Nederland. Maart heeft intussen de accu's opnieuw moeten aansluiten, met hulp op afstand van Chris en daarvoor ook de dynamo vervangen. Het viel hem op dat een lager ook niet helemaal goed meer is dus besluit hij die ook mee te laten komen en ik vraag nog even om een flinke zak drop. Nu is het dus weer wachten tot het pakketje komt...

In de tussentijd willen we graag naar Tiwai Ilsand om toch even van Bureh Beach af te zijn. De dag ervoor rijdt Maart nog een rondje off road met Jim en alles gaat goed. Als we de auto helemaal hebben opgeruimd en alles hebben ingepakt nemen we afscheid en dan kunnen we na drie weken eindelijk weg van Bureh Beach. Als we de auto starten horen we een gek geluid, Maart kijkt even onder de motorkap, we rijden toch naar de weg maar daar kijken we nog een keer en besluiten dat het toch echt niet goed is met de lager en we niet verder kunnen rijden. We keren om en beschaamd schuiven we weer aan bij de rest. We balen flink, nu zitten we nog langer vast en we kunnen zelfs nergens meer heen met de auto.

Inmiddels zijn we al veel met Ron, die in de tussentijd nog een nieuwe lager voor ons regelt, in contact geweest en op een dag krijgen wij en Jim een uitnodiging van hem voor een feestje van de Nederlandse Ambassade. We boeken een heel goedkoop hotelletje in Freetown en besluiten onze Engelse vrienden ook mee te nemen aangezien zij die nacht ook in Freetown moeten blijven. Het feest is in een prachtig hotel op de berg met een fantastisch uitzicht. We ontmoeten de ambassadeur van Ghana/Liberia/Sierra Leone. We hebben een leuk gesprek met hem en hij gaat voor ons kijken of hij ons toch Ghana in kan krijgen zonder Carnet du Passage. Daarnaast ontmoeten we een aantal andere Nederlanders en ook een paar interessante mensen uit Sierra Leone. Als het feestje ten einde loopt raak ik in gesprek met een redacteur van een magazine, we besluiten ter plekke een interview te doen en ik stuur hem een aantal van onze mooiste foto's door. Uiteraard zijn wij met z'n vijven de laatste die overblijven, het is tenslotte pas 22.00 uur. Maarten en Ruth besluiten nog even het zwembad in te duiken waarna we richting de stad vertrekken. Onderweg lopen we langs een klaslokaal, hier zitten allemaal kinderen en we worden binnen gevraagd. We kletsen wat met de kinderen en hun docent. Omdat ze bijna examens hebben krijgen ze nu bijlessen. Elke avond krijgen ze les tot 0.00uur, dan mogen ze drie uurtjes slapen waarna de volgende lessen weer beginnen. Wij kunnen ons niet goed voorstellen dat de kinderen daadwerkelijk iets opsteken als ze zolang lessen moeten volgen maar ze hebben er zelf veel vertrouwen in.

We laten het klasje weer met rust en gaan richting de stad, we drinken veel te veel, belanden in een lokale bar waar vandaan we om 04.00 naar ons bed strompelen. We voelen ons overdag al erg veilig en thuis in Freetown maar ook 's nachts is het een erg prettige stad om de tijd door te brengen. De volgende dag staan Maart en ik vroeg op om inkopen te doen, de komende dagen zullen we alleen zijn op Bureh Beach aangezien de rest hun visum op kan halen. Als we terug komen blijken zij zich verslapen te hebben en ze komen nog maar net aan op tijd bij de ambassade om hun visum op te kunnen halen.

Na drie weken nemen we dan echt afscheid van onze nieuwe vrienden en blijven we weer alleen over op het strand. We doen nog een dagje Freetown met het openbaar vervoer, we vieren de verjaardag van Ali, we luisteren met een half oor mee met de workshop "how to become a tourguide" en geven de gasten tips over de wensen van toeristen (zorgen dat er geen spinnen van 10/15 cm in de wc's zitten!!!!!!!!). Ondertussen voeren we ook al een aantal dagen een strijd met een rat in onze auto, hij vreet werkelijk alles aan. We halen alles maar dan ook écht alles uit de auto, kunnen we het meteen schoonmaken, maar kunnen hem nergens vinden. Maart haalt de hemel voor een deel los met Mhamed, hij ramt er een paar keer flink op en jawel, daar komt de rat uitgevallen! Wij enorm blij. Tot we 's nachts wéér wakker worden van het alarm dat af gaat, k*tbeest. We halen nog een keer de auto leeg, de hele hemel eruit maar kunnen hem niet vinden. We schaffen vallen en lijmplankjes aan maar die is hij te slim af. Op dit moment hebben we hem nog altijd niet gevonden, hopelijk doet het gif nu zijn werk.

Ik voel mij al een aantal dagen niet helemaal lekker maar denk dat dat komt doordat we Bureh Beach maar niet af kunnen. Tot ik 's nachts wakker word van de koorts. De volgende ochtend gaan we naar de kliniek en jawel, Malaria! We slikken allebei gewoon preventief pillen tegen Malaria maar blijkbaar kun je het dan alsnog krijgen. Die dag haal Maart nog een keer de auto leeg vanwege de rat en ruimen we alles weer op z'n plek. We besluiten niet langer op het strand te blijven en nu er een nieuwe lager in zit kunnen we naar Freetown rijden. Tijdens dat ritje naar Freetown blijkt de lager natuurlijk niet het enige probleem. Maart neemt contact op met zijn helpdesk uit Nederland. Robert Aubrouck. Op afstand heeft hij ons al vaak kunnen helpen en ook nu weet hij na het horen van het geluid meteen wat het is! We boeken een hotelletje met airco, een bank, wifi, een warme douche en een bad. Wat een luxe! Hier kan ik een rustig herstellen van de Malaria, terwijl Maart makkelijk de stad in kan, op zoek naar het volgende onderdeel. Dit lukt gelukkig zonder problemen en het zit er ook zo weer in!

Gisteren hebben we eindelijk ons pakket op kunnen halen en we hebben met heel veel gegodver het onderdeel vervangen! Na een hel dag hebben we onze tijd in/om Freetown afgesloten met een luxe diner en nu zijn we onderweg naar Guinee. Eindelijk kunnen we weer nieuwe plekken gaan ontdekken. Ondanks dat we de afgelopen weken op een paradijs hebben gezeten en Bureh Beach in ons hart is gaan zitten, is deze plek ons ook wel een beetje tegen gaan staan omdat we er gedwongen lang hebben moeten zitten. Neemt niet weg dat we Sierra Leone/Bureh Beach absoluut aanraden voor een ieder die op zoek is naar een bijzondere vakantie bestemming.

Fun fact: vandaag zijn we precies 100 dagen op reis!


241 weergaven2 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

2 Comments


gonny95
Jul 29, 2019

Lieve Nicole, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag , we wensen je morgen een prachtige dag toe samen met Maarten en wie weet veel inmiddels vrienden. Rene en Gonny

Like

Dorianne Zonneveld-Romeijn
Dorianne Zonneveld-Romeijn
Jul 03, 2019

Nu met goede moed weer verder! Wat een ongelooflijke avonturen samen en dan te bedenken dat er nog veeeeel meer volgen. Goed onthouden allemaal! Dikke kus

Like
bottom of page